The Bourne Ultimatum

Τρίτη και τελευταία περιπέτεια ενός πολύ αγαπημένου ήρωα της δεκαετίας στις ταινίες δράσης, του Τζέησον Μπορν. Ακόμα δεν θυμάται ποιος είναι αλλά ούτε και ποιος είναι υπεύθυνος για το παρελθόν του και το παρόν του. Για 3 χρόνια (από σεναριακής απόψεως) είναι στο σκοτάδι και θέλει επιτέλους να βγει. Και στην νουβέλα του αυτή ο Ρόμπερτ Λάντλαμ, γράφει το κλείσιμο της αυλαίας του Μπορν. Θα μάθει ποιος και τι τον μετέτρεψε σε κινητή φονική μηχανή. Ποιος και τι έφτιαξε τη ζωή που είχε πριν την αμνησία. Ποιος σκότωσε στο Bourne Supremacy την γερμανίδα φίλη του Μαρί Κρόιτς.Οι απαντήσεις σε όλα αυτά υπάρχουν. Αλλά για να τις πάρει πρέπει να περάσει και πάλι δια πυρός και σιδήρου. Αλλά και από τις πέντε ηπείρους. Ταξιδεύει συνεχώς για να συναντήσει ανθρώπους που έχουν απαντήσεις. Μόνο που όπου πηγαίνει ο Μπορν αφήνει πίσω του πτώματα. Μετά την διαφυγή του από τη Μόσχα καταλήγει στο Λονδίνο. Από την εφημερίδα Guardian βλέπει πως ένας ρεπόρτερ αρχίζει να ανακαλύπτει πολλά για την ύπαρξη του και να δημοσιεύει όσα ξέρει στα άρθρα του. Έτσι οδεύει προς το Λονδίνο για να λάβει τις πρώτες πληροφορίες από τον δημοσιογράφο Ρος. Όμως και η NSA (National Security Agency) των ΗΠΑ γνωρίζουν ότι ο δημοσιογράφος… γνωρίζει πολλά. Και ως γνωστόν όποιος γνωρίζει πολλά πρέπει να πεθάνει. Ή αν δεν πεθάνει τουλάχιστον να μας οδηγήσει πρώτα στην πηγή του. Για την NSA η πηγή του δημοσιογράφου Ρος είναι προδότης. Για τον Τζέησον Μπορν όμως διαφαίνεται πως είναι η λύτρωση του.Αν μη τι άλλο με τις δύο πρώτες ταινίες με τον Ματ Ντέημον να υποδύεται τον Τζέησον Μπορν καλομάθαμε. Καλομάθαμε σε καλοστημένη δράση με καλοδουλεμένη πλοκή και με τα ψηφιακά εφέ να είναι σχεδόν ανύπαρκτα αφού το πρώτο και κύριο λόγο έχουν τα μπράτσα, η εξυπνάδα, η αποφασιστικότητα και η ταχύτητα με την οποία ενεργούν οι χαρακτήρες. Ο Μπορν από εκτελεστής που ήταν πριν την αμνησία έχει γίνει στόχος και θήραμα. Η ποικιλία όσων είναι στο κατόπι του είναι δεδομένη. Έτσι αυτόματα τόσο στις 2 πρώτες ταινίες, από τις αντίστοιχες νουβέλες του Λάντλαμ, όσο και σε αυτή τα πάντα επαφύονται στη σπιρτάδα του αλλά και τις δεξιότητες που είχε αποκτήσει από την εκπαιδευσή του. Πώς να βρεις αυτόν που ψάχνεις. Και πώς να τον σκοτώσεις με γυμνά χέρια. Με λίγα και απλά λόγια αυτός είναι ο πυρήνας των τριών ταινιών με ήρωα τον Τζέησον Μπορν. Στην τελευταία μάλιστα είναι ακόμα πιο έντονος, πιο δυναμικός, πιο ανεπτυγμένος γιατί το δίχως άλλο «Το Τελεσίγραφο του Μπορν» σηματοδοτεί και το φινάλε της αναζητησής του.Με αυτά και με αυτά φτάνουμε στο σήμερα. Όπου τα εμπλεκόμενα μέρη πληθαίνουν, οι διώκτες του ίδιο, αλλά βήμα βήμα οι απορίες του λιγοστεύουν. Έτσι μιλάμε για μια πολύ πυκνή πλοκή, που αν δεν ανήκετε στους πολύ απαιτητικούς θεατές, στα λιγοστά κενά που υπάρχουν σε αυτή, σε επίπεδο ανεξήγητων ενεργειών που θα έπρεπε να μας προβληματίσουν, μπορείτε να δώσετε συγχωροχάρτι στους σεναριογράφους και να βολευτείτε ακόμα καλύτερα στην καρέκλα σας για να απολαύσετε αυτή την καταιγιστική περιπέτεια.Σε μια καρέκλα από την οποία ο σκηνοθέτης Πολ Γκρηνγκρας, καπετάνιος και του πρώτου σήκουελ Bourne Supremacy, καταφέρνει από τις πρώτες στιγμές, προτού καν πέσει ο τίτλος, να μας έχει γαντζωμένους πάνω της. Και εφόσον το καταφέρνει αυτό όφειλε να το διατηρήσει μέχρι το τέλος. Και όντως φέρνει εις πέρας την αποστολή του επιτυχημένα. Η δράση είναι σκηνοθετημένη σχεδόν εξ ολοκλήρου με κάμερες στο χέρι (είναι ζήτημα αν βρείτε 6-7 φορές σταθερή στημένη κάμερα), το μοντάζ δίνει συνεχώς όλο και πιο φρενήρεις ρυθμούς σε αυτή, και δεν θα μου κάνει εντύπωση αν το δω και υποψήφιο προς βράβευση στα επικείμενα βραβεία, όποιο τίτλο και αυτά να φέρουν (Όσκαρ, Bafta κλπ.).Είναι αλήθεια πως από την τελείως προσωπική μου οπτική γωνία έχω πολύ μεγάλο πρόβλημα με την κάμερα στο χέρι. Θεωρώ τον Πολ Γκρηνγκρας, όπως έχω αναφέρει και σε παλαιότερη κριτική, έναν από τους χειρότερους σκηνοθέτες που υπάρχουν και ο λόγος είναι ότι το ΜΟΝΟ που ξέρει να κάνει είναι πλάνα με κάμερα στο χέρι. Βρίσκω ανόητο να βλέπω πλάνο κάποιου που απλά στο μιλάει στο τηλέφωνο αλλά η κάμερα να κουνιέται λες και ζούμε μετασεισμό 2,5 ρίχτερ! Πάντως του το αναγνωρίζω πως αν ξέρει να κάνει ΜΟΝΟ αυτό σαν σκηνοθέτης, το οποίο εμένα προσωπικά με εξοργίζει, το κάνει πάρα πάρα πολύ καλά! Θεωρώ πάντως πως στα χέρια κάποιου άλλου - ίσως του Μάικλ Μαν - να μιλάγαμε σήμερα για ένα αριστούργημα και για μία άνευ προηγουμένου ταινία δράσης. Καλοί οι καταιγιστικοί ρυθμοί που μεταφέρουν ένταση και άγχος στο θεατή, αλλά όταν δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς συμβαίνει και αναγκάζεσαι να μαντεύεις μεγάλο μέρος όσων βλέπεις τότε η ένταση και το άγχος μετατρέπονται σε ναυτία και οργή. Τουλάχιστον είχε και μερικά μακρινά αυτή τη φορά.Βήμα βήμα, πόλη με πόλη, όπου πάει ο Ματ Ντέημον για να βρει τις απαντήσεις του τόσο ανεβαίνει και η αγωνία μας, παρόλο που στη πορεία του ξεδιαλύνονται τα σκοτεινά σημεία της ιστορίας. Ο πρωταγωνιστής ακολουθεί τα βήματα του ήρωα του με μεγάλη σοβαρότητα και σίγουρα μας κερδίζει με την ερμηνεία του, κάνοντας μας πιθανώς να πούμε από μέσα μας πως ο Ματ Ντέημον είναι όντως ο Τζέησον Μπορν όπως ήταν και ο Σον Κόνερι ο Τζέημς Μποντ.Αλλά εδώ οι gadgetιές, παρότι υπάρχουν, δεν κυριαρχούν του μυαλού και των λοιπών μυών του. Για αυτούς τους λόγους ο Μπορν είναι πλέον ένας αγαπημένος όσο και ολοκληρωμένος χαρακτήρας. Η ύστατη ταινία με αυτό τον ήρωα, «Το Τελεσίγραφο του Μπορν» είναι αχτύπητη σε όλα της και αξιομνημόνευτη όσο λίγες. Είναι από τις ταινίες που κάποτε θα προβάλλουν τα κανάλια με την ίδια συχνότητα που τώρα προβάλλουν τον Εξολοθρευτή 2. Οι σκηνές πάλης σώμα με σώμα εξιτάρουν, οι καταδιώξεις μας απογειώνουν και τα ταξίδια στον πλανήτη αποτελούν το κερασάκι στη τούρτα, όταν μάλιστα συντροφεύονται από τις υπέροχες μελωδίες των συνθέσεων του Τζον Πάουελ, που αφήνει το αδιαμφισβήτητο μουσικό του στίγμα στη τριλογία.Ο Τζέησον Μπορν ήταν από την πρώτη κιόλας ταινία ένας χαρακτήρας που μάτωνε όταν τον χτύπαγαν, που πόναγε όταν έπεφτε και που όσα βλέπαμε είχαν πάντοτε εκείνο το βαθμό αληθοφάνειας που έλειπε από τις ταινίες δράσης και που εκτιμήσαμε σε αυτή τη τριλογία. Πόσο μάλλον στο τρίτο μέρος της που η ιστορία του βαίνει στο τέλος της. Το Bourne Identity μας έκανε τις συστάσεις με την αληθοφανή ένταση, το Bourne Ultimatum αποτελεί το αποκορύφωμα της. Μεγάλη οθόνη, μπουκαλάκι νερό, διαβατήριο ανά χείρας και φύγαμε για την καλύτερη ταινία δράσης της χρονιάς μέχρι σήμερα (οι Transformers εκτός σύγκρισης γιατί είναι τελείως άλλο καπέλο). Και μην ξεχνάτε… όταν πάτε για εισιτήρια προτιμήστε κάπου πίσω πίσω και κέντρο. Οι των πρώτων σειρών πάρτε σακουλάκια.